تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست
زان روی که از شعاع نور رخ تو خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست
.................................................................................
ماهم که رخش روشنی خور بگرفت گرد خط او چشمهٔ کوثر بگرفت
دلها همه در چاه زنخدان انداخت وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت
.................................................................................................
نی قصهٔ آن شمع چگل بتوان گفت نی حال دل سوخته دل بتوان گفت
غم در دل تنگ من از آن است که نیست یک دوست که با او غم دل بتوان گفت
..........................................................................................................
اول به وفا می وصالم درداد چون مست شدم جام جفا را سرداد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل خاک ره او شدم به بادم برداد
..........................................................................
چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود نرگس به هوای می قدح ساز شود
فارغ دل آن کسی که مانند حباب هم در سر میخانه سرانداز شود
..................................................................................................
صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را
شکرفروش که عمرش دراز باد چرا تفقدی نکند طوطی شکرخا را
............................................................................................
غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر به بند و دام نگیرند مرغ دانا را
......................................................................................................
ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست سهی قدان سیه چشم ماه سیما را
چو با حبیب نشینی و باده پیمایی به یاد دار محبان بادپیما را
.........................................................................................................
جز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را
در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ سرود زهره به رقص آورد مسیحا را
..................................................................................................................
چون نیست شدی هست ببودی صنما چون خاک شدی پاک شدی لاجرما
وای ای مردم داد زعالم برخاست جرم او کند و عذر مرا باید خواست
.........................................................................................
مرغی به سر کوه نشست و برخاست بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست
بی غم دل کیست تا بدان مالم دست بی غم دل زنگیان شوریدهٔ مست
................................................................................................
جز درد دل از نظارهٔ خوبان چیست آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست
فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ تا عشق میان ما بماند بی هیچ
..........................................................................................................
آنرا که کلاه سر بباید زد و برد زانست که او بزرگ را دارد خرد
آنجا که مرا با تو همی هست دیدار آنجا روم و روی کنم در دیوار
.......................................................................................................
تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار کین آب حیاتست ز آدم بیزار
گر من به ختن ز یار وادارم دست باورد و نسا و طوس یار من بس
..........................................................................................................
فاساختن و روی خوش و صفرا کم تا عهد میان ما بماند محکم
من گبر بدم کنون مسلمان گشتم بد عهد بدم کنون به فرمان گشتم
................................................................................................................
جایی که حدیث تو کند خندانم خندان خندان به لب برآید جانم
اشتربان را سرد نباید گفتن او را چو خوشست غریبی و شب رفتن
.......................................................................................................................
از ترکستان که بود آرندهٔ تو گو رو دیگر بیار مانندهٔ تو
زلفت سیهست مشک را کان گشتی از بس که بجستی تو همه آن گشتی
.....................................................................................................................
گر آنچه بگفته‌ای به پایان نبری گر شیر شوی زدست ما جان نبری
هر جا که روی دو گاو کارند و خری خواهی تو بمرو باش خواهی بهری
آراسته و مست به بازار آیی ای دوست نترسی که گرفتار آیی
................................................................................................................
چو خاک بر سر راه امید منتظرم کزان دیار رساند صبا نسیم وفا
برای کس چو نگردد فلک بی‌تقدیر عنان خویش گذارم به اقتضای قضا
.........................................................................................................
میان صومعه و دیر گر چه فرقی نیست چو من به خویش نباشم چه اختیار مرا
کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت چه التفات نماید به مسند دارا ؟
خوش آنکسی که درین دور میدهد دستش حریف جنس و می صاف و گوشهٔ تنها
...........................................................................................................................
گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را سلام مردم چشم که گوید آن کف پا را
تو می‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو که داد این روش و شکل سر و سبز قبا را
.................................................................................................................
برون خبر لم دمی تا برآورند شهادت چو بنگرند خلایق کمال صنع خدا را
چو در جفات بمیرم بخوانی آنچه نوشتم بر آستان تو از خون دیده حرف وفا را
............................................................................................................
فلک که می‌برد از تیغ بند بند عزیزان گمان مبر که رساند بهم دویار جدا را
در آن مبین تو که شور است آب دیده عاشق که پرورش جز از ین آب نیست مهر گیا را
صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو چنین گلی نشگفتست هیچ‌گاه صبا را
.................................................................................................................................
دیوانه میکنی دل و جان خراب را مشکن به ناز سلسلهٔ مشک ناب را
آفت جمال شاهد و ساقیست بیهده بد نام کرده‌اند به مستی شراب را
..............................................................................................................
خونابه میچکاندم از گریه سوز دل خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت آری سفال گرم به جوش آرد آب را
.................................................................................................................
سکندر که صیتش جهان را گرفت بسیط زمین و زمان را گرفت
چو گرد جهان گشتن آغاز کرد به کشورگشایی سفر ساز کرد
.............................................................................................................................
ز دیدار او مادرش ماند باز بر او گشت ایام دوری دراز
تراشید مشکین رقم خامه‌ای خراشید مشحون به غم نامه‌ای
...........................................................................................
سر نامه نام خداوند پاک فرح‌بخش دل‌های اندوهناک
فرازندهٔ افسر سرکشان فروزندهٔ طلعت مهوشان
..................................................................................
به صبح آور شام هر شب نشین حرارت بر هر دل آتشین
وز آن پس ز مادر هزاران سپاس بر اسکندر آن بندهٔ حق شناس
..........................................................................................
بر او باد کز حد خود نگذرد بجز راه اهل خرد نسپرد
خیال بزرگی به خود گو مبند! که بر خاک خواری فتد خودپسند
.................................................................................................
چرا دل نهد کس بر آن ملک و مال که خواهد گرفتن به زودی زوال؟
کف بسته مشت است و آید درشت ز دارنده بر روی خواهنده مشت
........................................................................................................
مکن عجب را گو به دل آشیان! که دین را گزندست و جان را زیان
بسا مرد کو دم ز تدبیر زد ولی بر خود از عجب خود تیر زد
................................................................................................
جهان کهنه زالی ست زیرک‌فریب به زرق و دغا خویش را داده زیب
نداند کس از صلح او جنگ او به نیرنگ‌سازی‌ست آهنگ او
..................................................................................................
نشد خانه‌ای در حریمش به پای که سیل حوادث نکندش ز جای
بنایی برآورده در چل‌چله نگونسار سازد به یک زلزله
.............................................................................................
به هر کس که در بند احسان شود چو طفلان ز داده پشیمان شد
کند رخنه در سد اسکندری کند از گل آنگه مرمت‌گری
در او یک سر موی، تمییز نیست تفاوت کن چیز و ناچیز نیست
زنجيرك پطلون