بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا          که برون شد دل سرمست من از دست اینجا
چون توانم شد از اینجا که غمش موی کشان          دلم آورد و به زنجیر فرو بست اینجا

....................................................................................................................
تا نگوئی که من اینجا ز چه مست افتادم          هیچ هشیار نیامد که نشد مست اینجا
کیست این فتنهٔ نوخاسته کز مهر رخش          این دل شیفته حال آمد و بنشست اینجا

.........................................................................................................................
دل مسکین مرا نیست در اینجا قدری          زانک صد دل چو دل خسته من هست اینجا
دوش کز ساغر دل خون جگر میخوردم          شیشه نا گه بشد از دستم و بشکست اینجا
...........................................................................................................................
از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی          تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را
من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز          نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را

..........................................................................................................................
شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من          تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را
ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من          بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را

....................................................................................................................
گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم          تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را
در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر          یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را

.......................................................................................................................

جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را          که سازد کامیاب از وصل پیر ناتوانی را
به قتلم کوشی ای زیبا جوان و من درین حیرت          که از قتل کهن پیری چه خیزد نوجوانی را

....................................................................................................................................
تمام مهربانان را به خود نامهربان کردم          به امیدی که سازم مهربان نامهربانی را
چه باشد جادهی ای سرو سرکش در پناه خود          تذرو بی‌پناهی قمری بی آشیانی را

......